Lost in translation...

Lost in translation…

Do Phatum Thani, czyli dzielnicy w której mieszkam trafiłam z lotniska o 6 rano. Taksówkarz,  wziął ode mnie prawie trzy razy więcej za kurs niż powinien. No cóż na początku zawsze zdarzają się takie sytuacje. Tym bardziej jak się jest białym, czyli w mniemaniu tutejszych ludzi po prostu bankomatem.  Trudno, byłam tak bardzo zmęczona podróżą, że dałabym mu i cztery razy więcej, byleby włączył klimatyzację i zawiózł mnie na podany adres.

Po przygodzie na Tajwanie, nauczyłam się, aby mieć przy sobie adres napisany znakami. Azjaci nie czytają alfabetu. Nie rozumieją też, kiedy próbujemy przeczytać co jest napisane. Zarówno chiński jaki i tajski posiada tony. Należy skrupulatnie się ich trzymać, ponieważ usiłując jedynie przeczytać fonetyczny zapis, możemy być pewnie, iż nikt nas nie zrozumie. W chińskim wyróżnia się cztery tony, zaś w tajskim aż pięć. Oznacza to, że każde słowo można wypowiedzieć na kilka sposobów. Tworząc zadnie złożone z kilku słów powstaje kombinacja , czyli chaotyczna i niedająca się zrozumieć wypowiedź.  Dlatego właśnie tym razem miałam wszystko przygotowane już znacznie wcześniej. Miejsce gdzie znajdował się mój hotel było wykaligrafowane po Tujsku i zaznaczony na mapce. Ha! Taka ze mnie spryciula. Usiadłam wygodnie na tylnym siedzeniu i podałam kartkę taksówkarzowi. Ruszyliśmy wesoło w rytmach lokalnej muzyki z radia. Wjechaliśmy  na autostradę. Po pięciu minutach, kierowca  poprosił mnie o pieniądze. Zdziwiłam się, ale okazało się, że ja również płacę za drogę dojazdową na miejsce. No nic nie ważne, płacę, ale za to jedziemy dalej. Jedziemy i jedziemy. Po dobrych 20 minutach taksówkarz zapytał łamanym angielskim – „łel we go”?  Pomyślałam – jak to, masz jak wół napisane na kartce, masz mapkę i pytasz gdzie jedziemy?! Pokazałam po raz kolejny na papier, który trzymał w ręku, mówiąc – Here, you see? It’s my hotel. Mężczyzna uśmiechnął się miło i powtórzył kilkakrotnie- OK, OK. Myślę sobie- no teraz to już chyba zrozumiał gdzie jedziemy..

Niestety jak się okazało, nie zrozumiał! Błądził, zatrzymywał się i pokazywał kartkę innym ludziom na swej drodze. Zmęczenie oraz upał silnie obniżył moją tolerancję na otoczenie. Zaczęłam się irytować. Sama nie wiedziałam o co dokładnie chodzi. Czemu ten facet nie wie, gdzie mamy jechać? W koncu zaczęłam się denerwować. A może coś jest nie tak z tym hotelem? Może go już nie ma, albo nigdy nie istniał? Zaczęłam się mocniej zastanawiać. Po chwili już wiedziałam. Domyśliłam się, że mój kierowca jest po prostu analfabetą. Nie umie czytać nawet po tajsku. Wzięłam więc telefon i zadzwoniłam do recepcji, po czym przekazałam mu słuchawkę.